Ulazimo li u zavrsni cin krvave predstave na Balkanu

ZBOG BRZINE RAZVOJA SITUACIJE I UBRZANOG ODVIJANJA SCENARIJA AUTOR JE SMATRAO DA JE SVAKI MINUT DRAGOCJEN U OBJAVI TEKSTA, ODNOSNO U PODJELI SVOG VIDJENJA SITUACIJE NA BALKANU PA JE SMATRAO DA BRZINA PISANJA I OBJAVLJIVANJA ISTOG OD KRUCIJALNOG ZNACAJA NAMJERNO PRESKACUCI DA UBACI SLOVA SA KVACICAMA I CRTICAMA I DA PREGLEDA I ISPRAVI GRESKE U KUCANJU VJERUJUCI DA ZA TO NIKADA NECE BITI KASNO ALI DA DOGADJAJI KOJI BI MOGLI BITI DIO SCENARIJA KOJI SLIJEDI  PRETICU CAK I MISLI AUTORA

     U jednom periodu ljudske istorije, a vezano za umjetnost, pojavio se likovni pravac koji se zove IMPRESIONIZAM ...
    Impreionisti su likovni umjetnici koji su svoje slike slikali na nacin da se grubi, kratki, potezi cetkice nisu slivali u jedan sa prelazim i stapanjem boja i oblika i sa jasnom i izostrenom slikom nego je to vise bilo tackanje, crtkanje, mrljanje, koje gledano iz bliza jedva da je davalo ikakvog smisla slici.
tek kada bste se od slike dovoljno udaljili, potezi cetkice, boje i oblici bi poceli da se stapaju i stvaraju odredjeni prizor i vi biste vidjeli sta je u stvari slikar zelio da nam prikaze.

 Slika impresionistickog umjetnika Leonida Afremova

     Na isti nacin se moze i treba posmatrati ljudska istorija, pogotovo ova savremena, u kojoj samo pojedini karakteristicni dogadjaji koji gotovo kao u pravilu u momentu kada se dese, prividno nemaju nikakvu ili barem veliku vaznost ali ono sto INICIRAJU itekako bude veliko i strasno, s vremena na vrijeme osvijetle prave ili potencijalno prave planove svjetskih mocnika a vi iako stojite u sred desavanja bas kao posmatrac slike nekog impresioniste ne vidite nista vise do haosa koji gotovo da pomucuje zdrav razum i logicno razmisljanje.

    Slika zvana svjetska ili gloablna politika se ne crta nego "bocka" raznobojnim "push pinovima" kojma ruke mocnih svjetskih vladara obiljezavaju mijesta naizgled gotovo beznacajnih dogadjaja a za koje je planirano da budu "inicijalna kapisla" necega velikog, bas kao ona djecija tabla u koju s zabadaju pinovi i tako pravi slika samo sto je u ovom slucaju podloga karta svijeta a "push pinovi" mjesta buducih planiranih vaznih dogadjaja.

"Push pins" bezazleni i "prorocanski"

     Zato, odmaknimo se, uporedimo slicne dogadjaje iz dalje i blize proslosti pa i sadasnjosti i pokusajmo barem zamisliti kuda nas vode planovi svjetskiuh mocnika koji definitivno upravljaju buducnoscu malih zemalja i naroda kao sto smo mi ubogi balkanci cak i u vremenima kada smo zivjeli u Titovoj Jugoslaviji - SFRJ.

     Ono sto se nama naizgled kao grom iz vedra neba kao usud dogodi s vremena na vrijeme, a sto je barem u jednom slucaju donijelo zlo cijelom svijetu (Sarajevski anantat i prvi svjetski rat) je kao po pravilu vjestacki uzrokovana i nametnuta mrznja, rat, divljacko ubijanje svega drugog i drugacijeg, osakacivanje istine i pravde, izvrtanje istorijskih cinjenica, ... i jod barem stotinu ovdje nepobrojanih

     Novija istorija je krcata dogadjajima koji su, da su se desili zaista sami po sebi a ne po narudzbi ili potrebi, ili da barem nisu upotrijebljeni za medijsku ofanzivu sa unaprijed odredjenim ciljem, ne bi promijenili stvari u nekoj zemlji ni za milimetar, al nekako, oni ipak postanu "inicajalna kapisla" gigantskih i kataklizmicnih istorijskih promjena u tim drzavama i drustvima pa i sire ... i mnog, mnogo sire ...

   Na primjer, na hiljade ljudi se u svijetu se spalilo a da za to gotovo niko i ne zna ili se u novinskim casopisima pojave u sporednoj rublici sa jednom ili dvije recenice ali, opet kazem - primjera radi, jedno samospaljivanje bi promijenilo sve u odredjenim istorijekim momentima i na odredjenim gaografskim sirinama i duzinama. u jednom cijelom nalom svijetu znanom kao "Arapski" ... To je onaj koji valjda slucajno lezi na mozda nezamislivim zalihama nafte i drugih prirodnih bogatstava.
    Najpoznatije samospaljivanje koja su pokrenulo katastrofe u obliku strasnih sukoba koji i danas traju je ono tuniskog ulicnog prodavaca Mohameda Buazizija kojim je poceli Arapsko prljece. Na slici dolje je jedan od miliona clanaka koji su od tog samospaljivanja po instrukcijama ili zapovijsesti centara moci stvorila "inicijalnu kapislu" za pocetak sukoba na svjeveru Afrike koji su do danas poharali cijeli pojas islamskog svijeta do daleke Sirijepa cak i predalekog Jemena.

         No, vratimo se nasem Balkanu i onome sto se desavalo na tom prostoru u zadnjim danima i decenijama ...

     Vec pomenuti Sarajevski atentat bio je povod za prvi svjetski rat, jedan od najkrvavijih sukoba drzava/naroda u ljudskoj istoriji.

    Je li to jedini atentat u istoriji covjecanstva ciji je epilog bio tako krvavi svjetski rat?

    Ubistvo srpskog svata u Sarajevu 1992 ...
    Je li to jedino ubistvo svata iz jednog naroda koje je dovelo do nevjerovatno krvavog rata izmedju naroda?

    Potocari, 11 Juli 1995, napad na srbijanskog premijera Alekdsadnra Vucica ...

    

    E, ovo u Potocarima  je tacka od koje bih zlelio da povucem konce koji povezuju one "push pinove" na svjetskoj globalnoj politickoj sceni.

    Ko je u stvari Aleksandar Vucic i kako to da on i Tomislav Nikolic koji su se u proslosti svrstali i deklarisali kao radikalni elementi postanu dva najvise rangirana politicara u Srbiji koju je zapad toliko puta sudio i osudio zbog njene proslosti, kako fasisticke tako i komunisticke, udarajuci po njoj zbog komunista partizana kao i zbog rojalista cetnika.

 

 Je li Aleksandar Vucic nedonosce Britanske Obavjestajne sluzbe a Tony Bair njegov mentor, supervizor i dadilja?

    Upitate li se ikada 

    - kako je zapad i zbog cega odlucio da Seseljev potrcko koji je raznosao pivske gajbe postane premijer Srbije u ovako vaznom istorijskom periodu za nju?

    - Ko je Vucica doveo na vlast finansirajuci njegovu predizbornu kampanju, savjetujuci ga (i prije pobjede na izborima - tajno), okruzujuci ga svojim savjetnicima svih vrsta, operativcima, obavjestajcima,

    - ko je od sirovog balkanskog hraljavca koji je od prijetnji za govornicom srbijanske skupstine da ce za jednog srbina ubiti sto muslimana stvorio galantnog premijera Srbije

    - ko je Vucica naucio glumi, diplomatskim manirima, strogoci na konferencijama za stampu u vezi korupcije, poplava, korupcije, ...
    - ko je od nosaca pivskih gajbi stvorio onu lutku na koncima sa unaprijed snimljenom trakom koja nas tako zadivljuje svojim komentarima nekih dogadjaja da prosto ne vjerujemo da je to onaj mali sa gajbama i iz govornise srpske skupstine

    - ko je od najismijavanijeg a ipak najpoletnijeg potrcka na zapadu od strane naajistaknutijih zapadnih obavjestajaca odgojenog srpskog radikala Vojislava Seselja, imigranta iskoristenog (pored mnogih drugih ekstremista iz svih naroda SFRJ koji su takodje prosli "tecajeve" u ucionicama i kampovima za obuku zapadnih obavjestajnih sluzbi, a koji su se nekako pojavili bas devedesetih kada je trebalo potpaliti balkansko bure paruta)  za stvaranje pretpostavki, unosenje razdora, straha i mrznje i na kraju i samo pokretanje ratova koji su doveli do raspada SFRJ devedesetih godina proslog vijeka?

    - kako to da je Vucicev savjenik bivsi Britaksni premijer Tony Blair a kada smo vec kod Velike britanije

    - kako to da se kao organizator napada (ili "napada") na Aleksandra Vucica u 11 jula 1995 u Potocarima pominju bas obavjestajne sluzbe te drzave?
    - ...

    Ako imate vremena, zelje, informacija i moci logickog razmisljanja i donosenja zakljucaka na osnovu istog, ne mozete da se ne upitate:

Zasto je bas Vucic najprozivaniji Srbin zbog poziva na odmazdu 100 muslimana za 1 Srbina, taj koji je u vrijeme najvece (hapsenjem Nasera Orica u Svicarskoj inscnirane i uzrokovane) napetosti izmedju BiH i Srbije (ali i zapada i Rusije) MORAO da dodje u Potocare i da tamo bude zrtva (insceniranog) napada?

 

 

    Namece se i pitanje da li je Tony Blair tu da po potrebi demantuje i proglasi smijesnim bilo kakvo povezivanje britanskih obavjetajnih sluzbi a dogadjajima u Potocarima.    

     Razmislite malo o slijedu dogadjaja u zanjih oko mjesec dana:

.... sedmicama se na internet drustvenim mrezama vrti snimak Vucicevog govora u skupstini Srbije u kojem je otvoreno prijetio odmazdom nad muslimanima u stilu odreda SS iz drugog svjetskog rata u odnosu 100 naprema 1, sto muslimana za jednog Srbina

.... Nasera Orica iznenada i po POVUCENOJ I NEVAZECOJ potjernici INTERPOL-a "neutralni" Svicarci hapse 20 godina poslije zavrsetka rata u BiH - ocito daizazvali bijes kod Bosnjaka,

.... Velika Britanija iz vedra neba a KAO zbog dvadesetogidisnjice dogadjaja u Srebrenici od jula 1995, u vijecu sigurnosti predlaze rezoluciju o genocidu u Ssrebrenici - da bi "podigli paru" Srbima u RS i u Srbiji

.... Rusija ulaze VETO na rezoluciju sto opet dodaje ulje na vatru Bosnjacima,

.... srbijanski premijer Aleksandar Vucic (na savjet svog savjetnika jer je savjetovanje njegov posao a POGOTOVO u OVAKVIM situacijama) odlucuje doci u Potocare.

.... na savjet savjetnika Vucic daje izjavu: "nisam kukavica i ne bojim se za svoju sigurnost u Srebrenici" i na taj nacin masuci Bosnjacima crvenom krpom pred nosem

.... u Potocarima se dasava napad na Vucica za koji vec cure podaci i prepoznaju se odlike "scam"-a, odnosno prevare, odnosno predstave u stilu koji je svojstven za obavjestajne sluzbe

    Da se zadrzimo na ovom "stilu obavjestajnih sluzbi" koji se kao po pravili ponavlja sirom svijeta pa i u BiH.

Pogledajte sledecu fotografiju i uocite slicnosti u zadnjih 20-ak godina istorije BiH:

Prepoznatljiva retorika iz devedesetih ...

 

     Ono gore govori samo za sebe ali sve do sadda receno navodi na to da su i Vucic i Nikolic obicne lutke na koncu (po svemu sudeci) politike i obavjestajnih struktura Velike Britanije koji rade sto im se kaze i govore ono sto im se napise.
    Iz toga proizilazi pitanje: KO je onda devedesetih bio lider u razbijanju SFRJ? Njemacka ili Velika Britanija?
    

    jos jedna zanimljiva "vijest" se siri kroz vec dobrano izmanipulicane umove Bosnjaka i Srba a koje PONOVO vraca sjecanja na rat .... sa kojim li ciljem pitao se covjek ako ne da jos vise podigne tenzije i uzavre situaciju:

SPIN tekst iz srbijanskog Telegrafa u kojem se ratna jedinica ARBiH optuzuje za napad bez cvrstih dokaza, imena onih koji su ucestvovali u napadu na srbijanskog premijera Aleksandra Vucica

 

    A sada  uporedite ova dva video koja slijede. Jedan je o pokretu OTPOR koji se kasnije "preobukao u KANVAS" a ciji je "posao" da proizvodi revollucije i ratove.

Clanak u webtribune.rs ...

    Sjetite se kako je Vucic sa svojim tjelohraniteljima PROTRCAO (odnosno oni su ga PROGURALI trcecim korakom) kroz ZATECEN narod u Potocarima a onda to uporedite sa onim sto se "za medije" desilo u Egiptu na sledecem video od vremena 01:00 pa sledecih minutu do dvije.

 

 

 

    Sasvim OCITO je da su oni koji su organizovali dogadjaje u Potocarima 11 jula ove godine racunali da ce nakon svih pomenutih "podgrijavanja" pred Vucicevu posjetu Potocarima, a POSEBNO hapsenje Naresa Orica, na samo jednu iskru koja je bila bacanje nekog predmeta na Vucica cijela ona masa na komemoraciji planuti i krenuti u linc srtbijanskog premijera i da ce to biti novi pocetak devedesetih na Balkanu.
    Mediji su vec naprijed pripremali teren za takav SCENARIO:

Clanak sa web portala http://www.informer.rs

    Medjutim, ocito stvari nisu krenule smjerom kojm su usmjeravane. Svi oni OSIM DOVEDENIH PROVOKATORA su bili zateceni dogadjajima i samo zanamarljiv broj njih je ko zna zbog cega ponijelo desavanje pa su bacili ponesto i to daleko, daleko od Vuciceve USNE koja je nekim cudom iako je u nju pogodjen kamenom zacijelila za vrlo kratko vrijeme (??????)
    Plan se izjalovio i vjerovatno razbijesnio njegove tvorce koji se ISTRESAJU preko podanickih srbijanskih medija pokusavaju barem malo potpiriti Balkan ako je to jos uvijek moguce.

 

 Kako pojedini srbijanski sponzorisani mediji prenose "istinu" o napadu na srbijanskog premijera Aleksandra Vucica u Potocarima

   Iz svega prethodnog i desetina drugih dokaza, ocito

 

POTROSNI MATERIJAL, BRITANSKI PINOKIO VUCIC, TREBAO JE BITI ZRTVOVAN PA CAK I UBIJEN ZA VISI CILJ

   

Nastavit ce se ...

Ko je stvorio i finasirao Hitlera?

 Adolf Hitler, čovjek kojeg su svojom finansijskom podrškom

bankari i industrijalci doveli na vlast

        Nestabilan međunarodni finansijski poredak koji su londonski i njujorški bankari uspostavili u pobijeđenoj Srednjoj Evropi poslije Versaja zadesio je 1929. godine iznenadan (i sasvim predvidiv) kraj. Montagu Norman, u tom trenutku najuticajniji rukovodilac nacionalne banke na svijetu, na položaju direktora "Engleske Banke", ubrzao je slom berzanskog tržišta Vol Strita u oktobru 1929. godine.

Norman Montagu,  predsjednik Bank of England od 1907,

zamjenik Guvernera te banke od 1917, a od 1920 i Guvernerte of Banka of England

      Norman je direktoru njujorške „Banke Federalnih Rezervi" Džordžu Garisonu predložio povećanje eskontnih stopa u SAD. Garison je pristao, i tokom narednih nekoliko mjeseci je došlo do najvećeg finansijskog i ekonomskog kolapsa u istoriji SAD.
       Početkom 1931. godine su Montagu Norman i omanji kružok britanskog establišmenta skovali plan sasvim neočekivane promjene političke dinamike Srednje Evrope.
       U to vrijeme je bečka "Viner Kreditanštalt" bila najveća bankarska ustanova Austrije. Tijesno povezana s austrijskim ogrankom porodice Rotšild, "Viner Kreditanštalt" se tokom 1920-ih godina proširila putem neprijateljskog preuzimanja manjih banaka zapalih u teškoće. Najznačajnije od tih udruživanja nametnuto je "Viner Kreditanštaltu" tokom sloma tržišta hartija od vrijednosti u oktobru 1929. godine, kada su austrijske vlasti insistirale da se banka udruži sa bečkim „Bodenkreditanštaltom" - hipotekarnom bankom koja je i sama u poslednjih nekoliko godina preuzela čitav niz propalih banaka.
       Početkom 1931. godine je banka „Viner Kreditanštalt", naizgled jedna od najmoćnijih banaka na svijetu, zapravo bila jako oslabljena. Drakonski uslovi Versaja koje su uspostavile Velika Britanija, Francuska i SAD doveli su do podjele Austrougarske imperije, lišivši privredu Austrije značajnih ekonomskih veza i sirovinskih resursa Mađarske i Istočne Evrope.
       Industrijska ekonomija Austrije nije ni uspjela da se oporavi od razornih posljedica Prvog svjetskog rata. Industrijska preduzeća su raspolagala samo dotrajalom proizvodnjom, zastarjelom opremom i ogromnim nepovratnim dugovima za ratne kredite. Znatan dio bankrotirane austrijske industrije je usljed političkih prilika u Austriji 20-ih godina prešao u ruke stalno rastuće banke „Viner Kreditanštalt".
       Tako su do početka 1931. godine Austrija u cjelini i posebno „Viner Kreditanštalt" postali slaba karika međunarodnog lanca kreditiranja, izgrađenog na nezdravoj osnovi, i utemeljenog od njujorške bankarske kuće Dž.P. Morgan zajedno sa direktorom „Engleske Banke" Normanom i londonskim bankama. „Viner Kreditanštalt" je bila nesposobna da formira dovoljan kapital za poslovanje u uslovima depresijom zahvaćene austrijske privrede, te je dospjela u ozbiljnu zavisnost od kratkoročnih kredita iz Londona i Njujorka. Značajan povjerilac „Viner Kreditanštalta" postala je čak i „Engleska Banka".
       Marta 1931. godine francuska vlada i ministar inostranih poslova Brijan izjavili su kako se odlučno protive nagoviještenim pregovorima između Berlina i Beča o stvaranju Austrijsko-Njemačkog trgovinskog i carinskog saveza - zakašnjelog pokušaja suprotstavljanja narastajućoj svjetskoj ekonomskoj depresiji koja se nekoliko mjeseci ranije proširila iz Amerike.
       Prema nekim podacima, Francuska je u težnji da izvrši ogroman pritisak na austrijsku vladu dala nalog svojim bankama da prekinu kratkoročno kreditiranje „Viner Kreditanštalta". Već u maju, kada su se u bečkoj štampi pojavile glasine o masovnom povlačenju uloga iz „Viner Kreditanštalt", izbila je kreditna kriza koja je potresla čitavu Evropu.
       Nacionalna banka Austrije i, na kraju krajeva, sama austrijska država su u uslovima najvećeg bankrotstva banke u čitavoj istoriji bile prinuđene da priskoče u pomoć „Viner Kreditanštaltu". Kasnija istraga je pokazala da kriza nije trebalo da dostigne toliko upečatljive razmjere.
       Međutim, takav ishod su planirali izvijesni moćni londonski i njujorški finansijeri koji su evropsku geopolitiku pripremali za nagli preokret.
       Uticajni krugovi Velike Britanije i SAD su krajem 20-ih godina odlučili da podrže kurs na radikalizovanje Njemačke.
       Bankari J. P. Morgana su već bili u prilici da se uvjere u korisnost radikalnih političkih rješenja za obezbjeđivanje povratka bankarskih kredita, odobrivši izuzetno važan inostrani kredit fašističkom režimu Italije na čelu sa Benitom Musolinijem. Italijanski ministar finansija Volpi di Mizurata je novembra 1925. godine oglasio kako je italijanska vlada postigla sporazum o vraćanju versajskih dugova Italije Velikoj Britaniji i SAD. Nedjelju dana kasnije „J.P. Morgan & Co.", finansijski zastupnik Musolinijeve vlade u SAD, objavljuje da odobrava Italiji važan zajam od 100 miliona dolara „za stabilizaciju lire".
 

 J. P. Morgan

Morgan je zapravo odlučio da stabilizuje Musolinijev fašistički režim. Volpi di Mizurata je na insistiranje „J.P. Morgan & Co." i moćnog čelnika „Engleske Banke" Montagua Normana 1926. godine osnovao jedinstvenu centralnu banku Italije, „Italijansku Banku" radi kontrole kreditno-novčane politike zemlje i dodatnog osiguranja otplate spoljnog duga. Musolini je predstavljao idealnu snažnu figuru za obuzdavanje italijanskih sindikata, smanjenje zarada i donošenje strogih mjera za garantovanje vraćanja inostranih kredita. U svakom slučaju, tako su smatrali Morganovi ljudi u Njujorku.
       Čovjek koji je u to vrijeme kontrolisao kreditno-novčanu politiku SAD, bivši Morganov bankar Bendžamin Strong, blizak prijatelj i saradnik Montagja Normana, sreo se sa Volpijem i guvernerom Italijanske banke Bonaldom Stringerom radi konačnog preciziranja programa „stabilizacije" Italije.
       Tokom 20-ih godina su od Poljske pa sve do Rumunije isti ljudi — „J.P. Morgan & Co." Montagu Norman i njujorška „Banka Federalnih Rezervi" - uspješno uspostavljali ekonomsku kontrolu nad većinom zemalja kontinentalne Evrope pod izgovorom uvođenja „platežno sposobne" nacionalne politike, nezvanično odigravši ulogu koja je 80-ih godina namenjena Međunarodnom Monetarnom Fondu (MMF). Njujorške banke su postale izvor kratkoročnog kreditiranja te politike, a „Engleska Banka" je zajedno sa uticajnim krugovima britanskog MIP'a prenosila svoje političko iskustvo.
       Anglosaksonski "kružok" je 20-ih godina najusklađenije djelovao u Njemačkoj. Poslije uspješnog dovođenja Hjalmara Šahta na položaj predsednika „Rajhsbanke" 1923. godine i pošto je Šaht sproveo Dousov drakonski plan isplate reparacija, pripremljen u „J.P. Morgan & Co" njemačka privreda je dospjela u zavisnost od kratkoročnih kredita londonskih i njujorških banaka, kao i njihovih pariskih partnera. Za banke je kratkoročno kreditiranje Njemačke predstavljalo najunosniji posao na onovremenim svetskim finansijskim tržištima. Mnoge njemačke banke, uključujući i četvrtu po veličini „Darmšteter und Nacionalbank Komandit-Gezelšaft" („Danat"), bile su veoma zavisne od kratkoročnih pozajmica iz Njujorka i Londona, a kamate na te kredite su bile zaista pljačkaške. Vajmarska hiperinflacija početkom desetleća uništila je većinu kapitala i rezervi velikih njemačkih banaka. Tako su njemačke banke proširivale kreditiranje krajem 20-ih godina uz ograničena sopstvena sredstva, što je predstavljalo prijetnju u slučaju da se zajam ne vrati ili neke druge krize.
       Njemačka je u trenutku sloma njujorške berze 1929-1930. godine zauzimala jedinstven položaj među većim industrijskim zemljama Evrope. Njen dug inostranim bankama po kratkoročnim kreditima iznosio je oko 16 milijardi rajhsmaraka.
       Za potpuno rušenje nezdravog bankarskog sistema bio je dovoljan blag potres. Potres je uslijedio od „Banke Federalnih Rezervi" i „Engleske Banke" koje su 1929. godine uzastopno povećale kamatne stope posle dvije godine berzanske špekulacije bez presedana - smanjenja kamatnih stopa.
       Sasvim predvidivi slom njujorške berze hartija od vrednosti i londonskog tržišta doveo je do masovnog povlačenja američkog i britanskog bankarskog kapitala iz Njemačke i Austrije. Tako je 13. maja 1931. godine šibica već bila prinesena buretu baruta.
       Tog dana je propala velika banka „Viner Kreditanštalt". Francuzi su odlučili da „kazne" Austriju zbog vođenja pregovora o carinskom savezu sa Njemačkom i uveli valutne sankcije.
       „Viner Kreditanštalt" je pripadala porodici Rotšild i bila tijesno povezana sa francuskim bankarskim svijetom. Povlačenje francuskog kapitala iz Austrije je srušilo krhku „Viner Kreditanštalt" koja je posjedovala krupne udjele u 70 odsto industrijskih preduzeća Austrije. Pokušavajući da zaustave povlačenje uloga iz "Kreditanštalta", austrijske banke su službeno zatražile sva sredstva uložena u banke Njemačke. „Viner Kreditanštalt" je postala ona slaba karika od koje je započeo talas propasti banaka u čitavoj srednjoj Evropi.
       Nastalu bankarsku krizu, ekonomsku depresiju i dalji tragičan razvoj događaja u Austriji i Njemačkoj praktično su u potpunosti podstakli Montagu Norman iz "Engleske Banke", Džordž Garison iz "Banke Federalnih Rezervi", kao i bankarska kuća Morgana i njihovi prijatelji sa Vol strita.
       Donijeta je odluka o prestanku kreditiranja Njemačke - pri čemu je čak i minimalno produžavanje kredita za manje iznose sasvim moglo spriječiti nekontrolisanu krizu već u ranoj etapi.
       Umesto toga je odliv kredita iz Njemačke sve više rastao. Novi predsednik „Rajhsbanke" Hans Luter se na zahtev Montagua Normana i Džordža Garisona pokorno uzdržao od bilo kakvih dejstava radi sprečavanja kolapsa velikih njemačkih banaka.
       Odmah poslije sloma „Kreditanštalta" uslijedilo je bankrotstvo sa njom povezane njemačke „Danat-Banke". „Danat-Banka", koja je jako zavisila od inostranih kredita, tokom maja je izgubila uloge u iznosu od gotovo 100 miliona rajhsmaraka. Gubici „Danat-Banke" u narednom mesecu dostižu 848 miliona rajhsmaraka - 40 odsto svih uloga u toj banci, dok je „Drezdner Banka" izgubila 10 odsto. Čak se i „Dojče Banka" lišila 8 procenata uloga. Morganova banka „Bankers Trast" je krajem juna prestala sa kreditiranjem „Dojče Banke".
       Direktor njujorške „Banke Federalnih Rezervi" Džordž Garison zahtijevao je od čelnika „Rajhsbanke" Hansa Lutera donošenje energičnih mjera u pogledu ograničavanja kreditiranja i strožih uslova na tržištu kapitala Njemačke, tvrdeći da se jedino tako može zaustaviti bjekstvo inostranog kapitala. Međutim, to je u stvari garantovalo pad njemačkog bankarskog sistema i industrije u duboku provaliju.
       Montagu Norman je podržao Garisona, a ubrzo se optuživanju Njemačke da je izazvala krizu pridružio i direktor "Francuske Banke". Usljed toga je čelnik "Rajhsbanke" Hans Luter odbijao očajnička ubeđivanja Briningove vlade da podigne hitan stabilizacioni kredit od drugih centralnih banaka radi suzbijanja opštedržavne bankarske krize.
       Kada je najzad popustio i zamolio Montagua Normana za pomoć, ovaj mu je zalupio vrata. Posle toga Njemačka u kriznoj situaciji više nije imala od koga da uzme kredit.
       Jula 1931. godine, otprilike dva mjeseca od početka bjekstva kapitala iz Njemačke poslije propasti „Viner Kreditanštalta", u bazelskom listu „Nacionalcajtung" se pojavila vijest kako "Donat-Banka" „ima poteškoće". To je u naelektrisanim prilikama bilo dovoljno da započne panično povlačenje uloga iz banke. Kasnije je predsednik uprave banke Goldšmit optužio "Rajhsbanku" za selektivnu pripremu sloma „Danat-Banke" putem uvođenja ograničenja za kredite.
       U uslovima nastale bankarske krize i sloma industrije Njemačke zima 1931-32. godine je, po nekim tvrdnjama, postala "najteža zima veka". Nastale prilike su predstavljale hranljivu podlogu za radikalne političke struje.
       U martu 1930. godine, nekoliko mjeseci prije nego što su anglo-američki bankari uveli ograničenja za kreditiranje Njemačke, predsednik "Rajhsbanke" Hjalmar Šaht je za vladu neočekivano podnio ostavku. Povod za ostavku je bio hitan stabilizacioni kredit od 500 miliona rajhsmaraka koji je ponudio švedski industrijalac i finansijer Ivar Kriger, čuveni švedski "kralj šibica".
       Kriger i njegovi američki bankari ,„Li Higinson & Co", bili su značajni zajmodavci Njemačke i drugih zemalja, kojima su banke Londona i Njujorka odbijale kreditiranje. Međutim, kredit koji je Kriger početkom 30-ih godina ponudio, krio je u sebi eksplozivne i neprihvatljive političke posledice po dugoročnu strategiju prijatelja Montagua Normana. Njemački ministar finansija Rudolf Gilferding je nagovarao Šahta, koji je prema uslovima Dousovog reparacionog plana odobravao svaki inostrani kredit, da prihvati Krigerovu ponudu.
       Šaht je odbio i 6. marta podnio ostavku rajhspredsedniku fon Hindenburgu. Imao je i druga posla.
       Lica koja su izvukla najveću korist iz Krigerove smrti nalazila su se u Londonu i Njujorku, ali su pojedinosti tog slučaja, po svoj prilici, sahranjene zajedno sa Krigerom. Krigerovom smrću Njemačka je lišena nade u spas. Bila je sasvim odsječena od međunarodnih kredita.
       Sa svoje strane, Šaht poslije ostavke na položaj predsednika „Rajhsbanke" nipošto nije sjedio skrštenih ruku. Svu energijuje usmjerio je na organizovanje finansijske podrške onome koga je sa bliskim prijateljem smatrao odgovarajućim čovjekom za Njemačku zahvaćenu krizom.
       Šaht je od 1926. godine tajno podržavao radikalnu partiju NSDAP Adolfa Hitlera. Napustivši „Rajhsbanku", Šaht je postao glavna karika koja je povezivala moćne, ali skeptički nastrojene njemačke industrijalce, industrijske magnate Rura sa najvećim inostranim finansijerima, pogotovo lordom Montaguom Normanom.

Hitlerov bankar Hjalmar Schacht i guverner Bank of England, Norman Montagu 

       U tom trenutku je politika Velike Britanije bila okrenuta stvaranju "Projekta Hitler", vrlo dobro shvatajući kuda će na kraju krajeva biti usmjerene njegove geopolitičke i vojne težnje. Gotovo pola vijeka kasnije pukovnik Dejvid Stirling, koji je stvorio britansku elitnu "Specijalnu vazdušno-desantnu službu", u privatnom razgovoru primjećuje: „Najveću grešku nas, Britanaca, predstavlja to što smo smatrali kako ćemo uspjeti da nahuškamo imperiju Nijemaca na imperiju Rusa, kako bi međusobno iskrvarile".
       U Velikoj Britaniji je podrška Hitleru pružana na najvišoj razini. U tome je učestvovao ne samo predsjednik vlade Velike Britanije Nevil Čemberlen, neslavno poznat po „minhenskom sporazumu" iz 1938. godine kojim je Hitlerovim armijama omogućeno da krenu na istok u Sudetsku oblast. Među bliskim savjetnicima Nevila Čemberlena bio je i Filip Ker (koji je potom postao lord Lotijan), jedan od učesnika već spominjanog „Okruglog stola" Sesila Roudsa. Hitlera su podržavali Lotijan, jedan od predstavnika neslavno poznate „klivdenske klike" kao i lord Biverbruk, izuzetno uticajan novinski magnat Velike Britanije koji je kontrolisao izdavanje tiražnih listova „Dejli ekspres" i „Ivning standard". Ipak je najuticajniji Hitlerov pristalica u Velikoj Britaniji u tom trenutku verovatno bio Edvard VIII, kralj Engleske.

Iskusni Robert Marfi i mladi Adolf Hitler

       Malo je vjerovatno da pojedine uticajne figure američkog establišmenta nisu shvatale koji je cilj Hitlerove partije. Najviši krugovi Vol strita i Stejt Departmenta SAD bili su od samog početka dobro obaviješteni. Robert Marfi, koji se nalazio u Minhenu u skladu sa versajskim uslovima okupacije Njemačke i koji je u posleratno doba postao središnja figura Bilderberškog Kluba, još prije zlosrećnog minhenskog "Pivničkog puča" iz 1923. godine lično se sretao sa mladim Hitlerom uz posredovanje generala Eriha Ludendorfa.
       Marfi, koji je u vrijeme Prvog svetskog rata službovao u Bernu i bio potčinjen Alenu Dalesu, prikupljajući obaveštajne podatke o Njemačkom rajhu, boravio je u Minhenu zajedno sa drugim uticajnim američkim predstavnikom Trumanom Smitom, službenikom američke obavještajne službe u Njemačkoj.
       Kasnije se Truman Smit u uspomenama prisjećao svog dolaska u Minhen krajem 1922. godine: „Mnogo sam razgovarao o nacionalsocijalizmu sa našim konzulom u Minhenu Robertom Marfijem (koji se kasnije istakao kao američki ambasador), sa generalom Erihom Ludendorfom, sa krunskim princem Ruprehtom Bavarskim i sa Alfredom Rozenbergom. Poslednji je kasnije počeo da određuje političku ideologiju nacističke partije. Tokom tog boravka sam se često susretao sa Ernestom ("Pucijem") Hanfštenglom, potomkom poznate minhenske umjetničke porodice. Puci je završio Harvard i potom kod Hitlera počeo da rukovodi odnosima s inostranom štampom... Moj razgovor sa Hitlerom je potrajao nekoliko sati. Iz dnevnika koji sam u Minhenu vodio vidi se da sam bio zapanjen njegovom ličnošću i smatrao da će odigrati važnu ulogu u politici Njemačke".
       Truman Smit je u izvještaju vašingtonskom rukovodstvu iz novembra 1922. godine dao sljedeće preporuke u vezi Hitlerove grupice. Govoreći o Hitleru, tvrdio je:
       "Njegov osnovni cilj je pobjeda nad marksizmom i obezbjeđivanje podrške trudbenika nacionalističkim idealima države i vlasništva. Sukob partijskih interesa pokazao je nemogućnost Njemačke da se reši sadašnjih poteškoća putem demokratije. Njegov pokret teži uspostavljanju nacionalne diktature vanparlamentarnim sredstvima. On će po dolasku na vlast tražiti da se zahtjevi u pogledu reparacija smanje na realističnu brojku, ali će se posle toga obavezati da isplati dogovoreni iznos do poslednjeg pfeniga, proglasivši to pitanjem nacionalne časti. Da bi taj zadatak ostvario, diktatoru je neophodno da uvede sistem sveopšteg servisiranja reparacionih otplata i obezbijedi da ga podrže sve snage u državi. Njegovu vlast tokom izvršavanja reparacionih obaveza ne treba da ograničava bilo kakva zakonodavna ili narodna skupština..."
       Kako bi kolegama iz vašingtonske Uprave vojne obavještajne službe bliže objasnio smisao svog prijedloga, Smit je dodao ocenu Hitlerove ličnosti:
       U privatnom razgovoru se pokazao kao snažan i logičan govornik, što u spoju s otvorenošću fanatika ostavlja jako dubok utisak na neutralno nastrojenog slušaoca".

Čovjek odluke Alfred Rozenberg

Adolf Hitler i Alfred Rosenberg u Cirihu još 1923 godine odakle su se, prema prema podacima do kojih su dosšli Antoni Kejv i Čarls Mekdonald, autori knjige "A Field of Red: The Communist International and the Coming of World War II" (1981, str. 245-246)"  u Njemačku vratili "parobrodom čiji je prtljažnik bio krcat švicarskim francima i američkim dolarima"

       Već u kasnu jesen 1931. godine na željezničku stanicu Liverpul Strit u Londonu, stiže čovjek iz Njemačke. Zove se Alfred Rozenberg. Rozenberg se sreće sa glavnim urednikom uticajnog londonskog „Tajmsa" Džefrijem Dosonom.
       „Tajms" u narednih nekoliko mjeseci pruža Hitlerovom pokretu neprocjenjivu pomoć u stvaranju pozitivne slike u očima svjetske javnosti. Međutim, najvažniji Rozenbergov susret tokom prve posjete Engleskoj 1931. godine postaje razgovor sa Montaguom Normanom, direktorom „Engleske Banke" i maltene najuticajnijim licem ondašnje svjetske finansijske zajednice.
       Po riječima njegovog ličnog sekretara, Norman je mrzio tri stvari: Francuze, katolike i Jevreje. Norman i Rozenberg su lako pronašli zajednički jezik. Rozenberga je Normanu predstavio Hjalmar Šaht. Šahta i Normana je već od prvog susreta 1924. godine vezivalo prijateljstvo koje je potrajalo sve do Normanove smrti 1945. godine.
       Rozenberg svoju sudbonosnu posjetu Londonu završava susretom sa prvim licem londonske „Šreder Banke", povezane sa njujorškom „Dž. G. Šreder Bankom" i sa kelnskom privatnom bankom „I.G. Štajn Banka" u vlasništvu barona Kurta fon Šredera. „Šreder Banku" je na sastanku sa Rozenbergom zastupao F. S. Tiarks, član uprave "Engleske Banke" i blizak prijatelj Montagua Normana.
       Kada su se posle 1931. godine baron fon Šreder i Hjalmar Šaht obratili vodećim industrijskim i finansijskim magnatima Njemačke tražeći podršku NSDAP'u, prvo pitanje uznemirenih i skeptički nastrojenih industrijalaca je glasilo:
       „Kako će međunarodna finansijska zajednica, i posebno Montagju Norman, primiti perspektivu njemačke vlade na čelu sa Hitlerom?"
       Da li je Norman spreman da u tom slučaju pomogne Njemačkoj kreditima?
      Upravo u trenutku kada je Hitlerova NSDAP na izborima 1930. godine dobila nešto manje od šest miliona glasova, međunarodna podrška Montagua Normana Diarksa i njihovih londonskih prijatelja imala je presudan značaj.
       Adolf Hitler, fon Papen i fon Šreder su 4. januara 1932. godine u kelnskoj vili barona Kurta fon Šredera sklopili tajni sporazum o finansiranju NSDAP'a, u to vreme praktično propale i opterećene ogromnim dugovima, sve dok Hitler nije preuzeo vlast. Do još jednog Hitlerovog susreta sa Francom fon Papenom dolazi u Šrederovoj kelnskoj vili 14. januara 1933. godine. Tada je konačno usaglašen plan svrgavanja Šlajherove vlade i obrazovanja desne koalicije.
       Adolf Hitler 30. januara 1933. godine postaje rajhskancelar.

 Franz von Papen, kao član prvog Hitlerovog kabineta 1933 godine

      Alfred Rozenberg je poslednji put posjetio London maja 1933. godine, tada već u svojstvu predstavnika nove Hitlerove vlade. Rozenberg se uputio neposredno na imanje Bakherst Park nedaleko od Eskota, koje je pripadalo ser Henriju Deterdingu, čelniku „Rojal dač šela" i maltene najuticajnijem biznismenu svijeta. Među njima je prema pisanju britanske štampe vođen topao i živ razgovor. Rozenberg se prvi put sreo sa Deterdingom još u vrijeme londonske posjete 1931. godine. „Rojal dač šel" je održavao izuzetno tijesne veze i obezbjeđivao podršku njemačkoj NSDAP.
       Premda su pojedinosti držane u tajnosti, pouzdani britanski izvori tog vremena tvrde da je Deterding pružio znatnu finansijsku podršku „Projektu Hitler" u najvažnijoj početnoj etapi njegovog sprovođenja. 

Ja tebi, ti meni

       "Engleska Banka" je ispoljila tvrdoglavost, ne davši Njemačkoj ni pfenig kredita u kritičnom razdoblju 1931. godine, samim tim izazvavši bankarsku krizu i rast nezaposlenosti, bez čega nema ni govora o očajničkim alternativama poput Hitlerovog dolaska na vlast u Njemačkoj, a čim je početkom 1933. godine Hitler prigrabio vlast, isti Montagu Norman je sa sramnom prenagljenošću nagradio Hitlerovu vladu, odobrivši joj životno potreban kredit „Engleske Banke". Norman je specijalno posjetio Berlin u maju 1934. godine kako bi dogovorio tajnu finansijsku podršku novom režimu.
       Hitler je Normanu uzvratio ljubaznost imenovanjem njegovog bliskog prijatelja Šahta za ministra privrede i predsjednika "Rajhsbanke". 

 Bliski prijatelji Hjalmar Schacht i Norman Montagu

         Šaht je na posljednjem položaju ostao sve do 1939. godine.

 Hajlmar Schacht na suđenju u Ninbergu je oslobođen a 1953 je osnovao i vodio banku
"Deutsche Außenhandelsbank Schacht & Co"

 

 Autor: Vilijam F. Engdal

Izbjeljivanje brašna, homogenizacija mlijeka i zdravlje ljudi

    Rojal Li (američki stomatolog neki ga zovu i ocem nutricionizma - http://www.drroyallee.com/) je žestoko kritikovao izbjeljivanje brašna i pasterizaciju mlijeka. Zašto se ovo i danas radi? Jednostavno zato što se tada ne vidi stvarni kvalitet pšenice, pa se i ona lošijeg kvaliteta, kao i buđava, tako zakamuflira i prodaje. 

     Na primjer, proces nazvan homogenizacija mlijeka je zapravo miješanje svježeg mlijeka sa onim već ustajalim, te se na taj način izvrši "osvježavanje" onoga što na tržištu ne bi moglo da prođe jer je već počelo da dobija obrise zgrušavanja.

      Pasterizacija mlijeka ima za cilj da u mlijeku ubije sve bakterije i enzime koji stalno "rade" i stvaraju (jer to je život), kako bi se što duže održao svjež izgled mlijeka i da se u njemu ne bi dalje razvijale bakterije. 

     Ali, kada se unište enzimi kao što su fosfataze, mlijeko izgubi svoju hranjivu vrijednost. Naime, fosfateze služe da hranu u našem organizmu razgrade (sadrže šemu razgradnje) tako da iz nje ćelija može da asimilira mineralne soli koje se nalaze u formi fitata. A bez unosa minerala nema nam života jer minerali su nam osnovna unutarćelijska gradivna "skela" koja provodi elektrone. Nažalost, ljudski organizam uopšte ne luči fosfataze, kao što to čine pacovi, pa ove fitate crijeva ne mogu apsorbovati ukoliko se enzim fosfataza ne unese upakovan sa hranom. A fosfataze se nalaze samo u sirovom mlijeku i cijelom zrnu cerealija. Na osnovu ovoga logično je i zaključiti da trave i nisu prirodna hrana za čovjeka, ali on tu hranu može da koristi ukoliko je unese netaknutu sa enzimima koji je u crijevima i razgrade.

     Kada nekome "zaribaju" koljena ili kukovi onda on ide kod specijaliste ortopeda koji konstatuje degenarativne promjene (zapravo demineralizaciju) i zaključe da se ovi organi iz nekog razloga nisu snabdijevali kalcijumom. Medicinski biznis u ovome vidi najbolje rešenje - ugradnju vještačkog kuka ili koljena, razne elektroterapije i ostale gluposti koje sve donose zaradu. O tome da je uzrok ovog poremećaja višedecenijska ishrana bijelim brašnom i pasterizovanim mlijekom - mnogi doktori jednostavno nisu informisani.

      Drastični efekti degenerativnih bolesti su se tako odavno pokazali u eksperimentima kod mačaka koje su ovako hranjene i to se manifestovalo želučanim ulcerima, konstipacijom, artritisom, bolestima jetre, srca... Dakle, sve ono što pogađa savremenog čovjeka.

      "Kada se ne bi vršila pasterizacija mlijeka ono bi moralo da bude čisto i proizvedeno pod daleko boljim higijenskim uslovima ili bi se njegovo loše stanje pokazalo vidljivim zgrušavanjem prije nego što i stigne do kupca. Pasterizavijom se pravo stanje mlijeka prikriva baš kao što se bijeljenjem brašna prikriva loš kvalitet pšenice. Tako se u stvari samo povećava prodaja", upozoravao je dr Li.

      Takođe treba napomenuti da pasterizacija ne smanjuje broj bakterija nakon što se mlijeko konzumira, jer bakcili onda u crijevima rastu brže u pasterizovanom nego u sirovom mlijeku, tako da njihov broj u crijevima čak premaši onaj koji je bio u sirovom, tvrdio je Li.

"OBOGAĆIVANJE VITMINIMA"

      Još zanimljiviji su proizvodi na koje je stavljena etiketa "obogaćeno vitaminima" ili "vitaminizirano" i koji tako imaju veću cijenu jer im je i hranljiva vrijednost "veća". Recimo mlijeko ili hljeb obogaćen vitaminima. Kako se hljeb obogaćuje vitaminima? Jednostavno tako što se sintetičkim vitaminima poprska pšenica ili pasterizovano mlijeko. I to zadovoljava propisane standarde da se može staviti etiketa - "obogaćeno vitaminima".

VINSKE AMINO KISLINE

     Još 1895. godine Pol Volden sa univerziteta Rostok u Nemačkoj otkrio je da se u molekulima izolovane kristalno čiste supstance, koja je izvađena iz svog prirodnog okruženja (kada dolazi do spajanja sa drugim koloidnim faktorima), pokreće spontani intramolekularni proces potpunog preuređivanja molekularnog sadržaja, pa ovakvi molekuli postaju dijelovi racemičkih (grožđanih) jedinjenja (koja se pretvaraju u vinsku kiselinu). Efekat je da se atomski raspored u molekulu postavi "naglavačke", te se tako dobijaju optički efekti potpuno suprotni od onih koji su evidentirani u prirodnom kompleksu. Zato su sintetičke aminokiseline neupotrebljive i zapravo toksične. Samo desnorke aminokiseline mogu biti asimilovane u ljudskom organizmu na pravi način. Sve sintetičke aminokiseline su racemičke (vinske).