Ko je stvorio i finasirao Hitlera?

 Adolf Hitler, čovjek kojeg su svojom finansijskom podrškom

bankari i industrijalci doveli na vlast

        Nestabilan međunarodni finansijski poredak koji su londonski i njujorški bankari uspostavili u pobijeđenoj Srednjoj Evropi poslije Versaja zadesio je 1929. godine iznenadan (i sasvim predvidiv) kraj. Montagu Norman, u tom trenutku najuticajniji rukovodilac nacionalne banke na svijetu, na položaju direktora "Engleske Banke", ubrzao je slom berzanskog tržišta Vol Strita u oktobru 1929. godine.

Norman Montagu,  predsjednik Bank of England od 1907,

zamjenik Guvernera te banke od 1917, a od 1920 i Guvernerte of Banka of England

      Norman je direktoru njujorške „Banke Federalnih Rezervi" Džordžu Garisonu predložio povećanje eskontnih stopa u SAD. Garison je pristao, i tokom narednih nekoliko mjeseci je došlo do najvećeg finansijskog i ekonomskog kolapsa u istoriji SAD.
       Početkom 1931. godine su Montagu Norman i omanji kružok britanskog establišmenta skovali plan sasvim neočekivane promjene političke dinamike Srednje Evrope.
       U to vrijeme je bečka "Viner Kreditanštalt" bila najveća bankarska ustanova Austrije. Tijesno povezana s austrijskim ogrankom porodice Rotšild, "Viner Kreditanštalt" se tokom 1920-ih godina proširila putem neprijateljskog preuzimanja manjih banaka zapalih u teškoće. Najznačajnije od tih udruživanja nametnuto je "Viner Kreditanštaltu" tokom sloma tržišta hartija od vrijednosti u oktobru 1929. godine, kada su austrijske vlasti insistirale da se banka udruži sa bečkim „Bodenkreditanštaltom" - hipotekarnom bankom koja je i sama u poslednjih nekoliko godina preuzela čitav niz propalih banaka.
       Početkom 1931. godine je banka „Viner Kreditanštalt", naizgled jedna od najmoćnijih banaka na svijetu, zapravo bila jako oslabljena. Drakonski uslovi Versaja koje su uspostavile Velika Britanija, Francuska i SAD doveli su do podjele Austrougarske imperije, lišivši privredu Austrije značajnih ekonomskih veza i sirovinskih resursa Mađarske i Istočne Evrope.
       Industrijska ekonomija Austrije nije ni uspjela da se oporavi od razornih posljedica Prvog svjetskog rata. Industrijska preduzeća su raspolagala samo dotrajalom proizvodnjom, zastarjelom opremom i ogromnim nepovratnim dugovima za ratne kredite. Znatan dio bankrotirane austrijske industrije je usljed političkih prilika u Austriji 20-ih godina prešao u ruke stalno rastuće banke „Viner Kreditanštalt".
       Tako su do početka 1931. godine Austrija u cjelini i posebno „Viner Kreditanštalt" postali slaba karika međunarodnog lanca kreditiranja, izgrađenog na nezdravoj osnovi, i utemeljenog od njujorške bankarske kuće Dž.P. Morgan zajedno sa direktorom „Engleske Banke" Normanom i londonskim bankama. „Viner Kreditanštalt" je bila nesposobna da formira dovoljan kapital za poslovanje u uslovima depresijom zahvaćene austrijske privrede, te je dospjela u ozbiljnu zavisnost od kratkoročnih kredita iz Londona i Njujorka. Značajan povjerilac „Viner Kreditanštalta" postala je čak i „Engleska Banka".
       Marta 1931. godine francuska vlada i ministar inostranih poslova Brijan izjavili su kako se odlučno protive nagoviještenim pregovorima između Berlina i Beča o stvaranju Austrijsko-Njemačkog trgovinskog i carinskog saveza - zakašnjelog pokušaja suprotstavljanja narastajućoj svjetskoj ekonomskoj depresiji koja se nekoliko mjeseci ranije proširila iz Amerike.
       Prema nekim podacima, Francuska je u težnji da izvrši ogroman pritisak na austrijsku vladu dala nalog svojim bankama da prekinu kratkoročno kreditiranje „Viner Kreditanštalta". Već u maju, kada su se u bečkoj štampi pojavile glasine o masovnom povlačenju uloga iz „Viner Kreditanštalt", izbila je kreditna kriza koja je potresla čitavu Evropu.
       Nacionalna banka Austrije i, na kraju krajeva, sama austrijska država su u uslovima najvećeg bankrotstva banke u čitavoj istoriji bile prinuđene da priskoče u pomoć „Viner Kreditanštaltu". Kasnija istraga je pokazala da kriza nije trebalo da dostigne toliko upečatljive razmjere.
       Međutim, takav ishod su planirali izvijesni moćni londonski i njujorški finansijeri koji su evropsku geopolitiku pripremali za nagli preokret.
       Uticajni krugovi Velike Britanije i SAD su krajem 20-ih godina odlučili da podrže kurs na radikalizovanje Njemačke.
       Bankari J. P. Morgana su već bili u prilici da se uvjere u korisnost radikalnih političkih rješenja za obezbjeđivanje povratka bankarskih kredita, odobrivši izuzetno važan inostrani kredit fašističkom režimu Italije na čelu sa Benitom Musolinijem. Italijanski ministar finansija Volpi di Mizurata je novembra 1925. godine oglasio kako je italijanska vlada postigla sporazum o vraćanju versajskih dugova Italije Velikoj Britaniji i SAD. Nedjelju dana kasnije „J.P. Morgan & Co.", finansijski zastupnik Musolinijeve vlade u SAD, objavljuje da odobrava Italiji važan zajam od 100 miliona dolara „za stabilizaciju lire".
 

 J. P. Morgan

Morgan je zapravo odlučio da stabilizuje Musolinijev fašistički režim. Volpi di Mizurata je na insistiranje „J.P. Morgan & Co." i moćnog čelnika „Engleske Banke" Montagua Normana 1926. godine osnovao jedinstvenu centralnu banku Italije, „Italijansku Banku" radi kontrole kreditno-novčane politike zemlje i dodatnog osiguranja otplate spoljnog duga. Musolini je predstavljao idealnu snažnu figuru za obuzdavanje italijanskih sindikata, smanjenje zarada i donošenje strogih mjera za garantovanje vraćanja inostranih kredita. U svakom slučaju, tako su smatrali Morganovi ljudi u Njujorku.
       Čovjek koji je u to vrijeme kontrolisao kreditno-novčanu politiku SAD, bivši Morganov bankar Bendžamin Strong, blizak prijatelj i saradnik Montagja Normana, sreo se sa Volpijem i guvernerom Italijanske banke Bonaldom Stringerom radi konačnog preciziranja programa „stabilizacije" Italije.
       Tokom 20-ih godina su od Poljske pa sve do Rumunije isti ljudi — „J.P. Morgan & Co." Montagu Norman i njujorška „Banka Federalnih Rezervi" - uspješno uspostavljali ekonomsku kontrolu nad većinom zemalja kontinentalne Evrope pod izgovorom uvođenja „platežno sposobne" nacionalne politike, nezvanično odigravši ulogu koja je 80-ih godina namenjena Međunarodnom Monetarnom Fondu (MMF). Njujorške banke su postale izvor kratkoročnog kreditiranja te politike, a „Engleska Banka" je zajedno sa uticajnim krugovima britanskog MIP'a prenosila svoje političko iskustvo.
       Anglosaksonski "kružok" je 20-ih godina najusklađenije djelovao u Njemačkoj. Poslije uspješnog dovođenja Hjalmara Šahta na položaj predsednika „Rajhsbanke" 1923. godine i pošto je Šaht sproveo Dousov drakonski plan isplate reparacija, pripremljen u „J.P. Morgan & Co" njemačka privreda je dospjela u zavisnost od kratkoročnih kredita londonskih i njujorških banaka, kao i njihovih pariskih partnera. Za banke je kratkoročno kreditiranje Njemačke predstavljalo najunosniji posao na onovremenim svetskim finansijskim tržištima. Mnoge njemačke banke, uključujući i četvrtu po veličini „Darmšteter und Nacionalbank Komandit-Gezelšaft" („Danat"), bile su veoma zavisne od kratkoročnih pozajmica iz Njujorka i Londona, a kamate na te kredite su bile zaista pljačkaške. Vajmarska hiperinflacija početkom desetleća uništila je većinu kapitala i rezervi velikih njemačkih banaka. Tako su njemačke banke proširivale kreditiranje krajem 20-ih godina uz ograničena sopstvena sredstva, što je predstavljalo prijetnju u slučaju da se zajam ne vrati ili neke druge krize.
       Njemačka je u trenutku sloma njujorške berze 1929-1930. godine zauzimala jedinstven položaj među većim industrijskim zemljama Evrope. Njen dug inostranim bankama po kratkoročnim kreditima iznosio je oko 16 milijardi rajhsmaraka.
       Za potpuno rušenje nezdravog bankarskog sistema bio je dovoljan blag potres. Potres je uslijedio od „Banke Federalnih Rezervi" i „Engleske Banke" koje su 1929. godine uzastopno povećale kamatne stope posle dvije godine berzanske špekulacije bez presedana - smanjenja kamatnih stopa.
       Sasvim predvidivi slom njujorške berze hartija od vrednosti i londonskog tržišta doveo je do masovnog povlačenja američkog i britanskog bankarskog kapitala iz Njemačke i Austrije. Tako je 13. maja 1931. godine šibica već bila prinesena buretu baruta.
       Tog dana je propala velika banka „Viner Kreditanštalt". Francuzi su odlučili da „kazne" Austriju zbog vođenja pregovora o carinskom savezu sa Njemačkom i uveli valutne sankcije.
       „Viner Kreditanštalt" je pripadala porodici Rotšild i bila tijesno povezana sa francuskim bankarskim svijetom. Povlačenje francuskog kapitala iz Austrije je srušilo krhku „Viner Kreditanštalt" koja je posjedovala krupne udjele u 70 odsto industrijskih preduzeća Austrije. Pokušavajući da zaustave povlačenje uloga iz "Kreditanštalta", austrijske banke su službeno zatražile sva sredstva uložena u banke Njemačke. „Viner Kreditanštalt" je postala ona slaba karika od koje je započeo talas propasti banaka u čitavoj srednjoj Evropi.
       Nastalu bankarsku krizu, ekonomsku depresiju i dalji tragičan razvoj događaja u Austriji i Njemačkoj praktično su u potpunosti podstakli Montagu Norman iz "Engleske Banke", Džordž Garison iz "Banke Federalnih Rezervi", kao i bankarska kuća Morgana i njihovi prijatelji sa Vol strita.
       Donijeta je odluka o prestanku kreditiranja Njemačke - pri čemu je čak i minimalno produžavanje kredita za manje iznose sasvim moglo spriječiti nekontrolisanu krizu već u ranoj etapi.
       Umesto toga je odliv kredita iz Njemačke sve više rastao. Novi predsednik „Rajhsbanke" Hans Luter se na zahtev Montagua Normana i Džordža Garisona pokorno uzdržao od bilo kakvih dejstava radi sprečavanja kolapsa velikih njemačkih banaka.
       Odmah poslije sloma „Kreditanštalta" uslijedilo je bankrotstvo sa njom povezane njemačke „Danat-Banke". „Danat-Banka", koja je jako zavisila od inostranih kredita, tokom maja je izgubila uloge u iznosu od gotovo 100 miliona rajhsmaraka. Gubici „Danat-Banke" u narednom mesecu dostižu 848 miliona rajhsmaraka - 40 odsto svih uloga u toj banci, dok je „Drezdner Banka" izgubila 10 odsto. Čak se i „Dojče Banka" lišila 8 procenata uloga. Morganova banka „Bankers Trast" je krajem juna prestala sa kreditiranjem „Dojče Banke".
       Direktor njujorške „Banke Federalnih Rezervi" Džordž Garison zahtijevao je od čelnika „Rajhsbanke" Hansa Lutera donošenje energičnih mjera u pogledu ograničavanja kreditiranja i strožih uslova na tržištu kapitala Njemačke, tvrdeći da se jedino tako može zaustaviti bjekstvo inostranog kapitala. Međutim, to je u stvari garantovalo pad njemačkog bankarskog sistema i industrije u duboku provaliju.
       Montagu Norman je podržao Garisona, a ubrzo se optuživanju Njemačke da je izazvala krizu pridružio i direktor "Francuske Banke". Usljed toga je čelnik "Rajhsbanke" Hans Luter odbijao očajnička ubeđivanja Briningove vlade da podigne hitan stabilizacioni kredit od drugih centralnih banaka radi suzbijanja opštedržavne bankarske krize.
       Kada je najzad popustio i zamolio Montagua Normana za pomoć, ovaj mu je zalupio vrata. Posle toga Njemačka u kriznoj situaciji više nije imala od koga da uzme kredit.
       Jula 1931. godine, otprilike dva mjeseca od početka bjekstva kapitala iz Njemačke poslije propasti „Viner Kreditanštalta", u bazelskom listu „Nacionalcajtung" se pojavila vijest kako "Donat-Banka" „ima poteškoće". To je u naelektrisanim prilikama bilo dovoljno da započne panično povlačenje uloga iz banke. Kasnije je predsednik uprave banke Goldšmit optužio "Rajhsbanku" za selektivnu pripremu sloma „Danat-Banke" putem uvođenja ograničenja za kredite.
       U uslovima nastale bankarske krize i sloma industrije Njemačke zima 1931-32. godine je, po nekim tvrdnjama, postala "najteža zima veka". Nastale prilike su predstavljale hranljivu podlogu za radikalne političke struje.
       U martu 1930. godine, nekoliko mjeseci prije nego što su anglo-američki bankari uveli ograničenja za kreditiranje Njemačke, predsednik "Rajhsbanke" Hjalmar Šaht je za vladu neočekivano podnio ostavku. Povod za ostavku je bio hitan stabilizacioni kredit od 500 miliona rajhsmaraka koji je ponudio švedski industrijalac i finansijer Ivar Kriger, čuveni švedski "kralj šibica".
       Kriger i njegovi američki bankari ,„Li Higinson & Co", bili su značajni zajmodavci Njemačke i drugih zemalja, kojima su banke Londona i Njujorka odbijale kreditiranje. Međutim, kredit koji je Kriger početkom 30-ih godina ponudio, krio je u sebi eksplozivne i neprihvatljive političke posledice po dugoročnu strategiju prijatelja Montagua Normana. Njemački ministar finansija Rudolf Gilferding je nagovarao Šahta, koji je prema uslovima Dousovog reparacionog plana odobravao svaki inostrani kredit, da prihvati Krigerovu ponudu.
       Šaht je odbio i 6. marta podnio ostavku rajhspredsedniku fon Hindenburgu. Imao je i druga posla.
       Lica koja su izvukla najveću korist iz Krigerove smrti nalazila su se u Londonu i Njujorku, ali su pojedinosti tog slučaja, po svoj prilici, sahranjene zajedno sa Krigerom. Krigerovom smrću Njemačka je lišena nade u spas. Bila je sasvim odsječena od međunarodnih kredita.
       Sa svoje strane, Šaht poslije ostavke na položaj predsednika „Rajhsbanke" nipošto nije sjedio skrštenih ruku. Svu energijuje usmjerio je na organizovanje finansijske podrške onome koga je sa bliskim prijateljem smatrao odgovarajućim čovjekom za Njemačku zahvaćenu krizom.
       Šaht je od 1926. godine tajno podržavao radikalnu partiju NSDAP Adolfa Hitlera. Napustivši „Rajhsbanku", Šaht je postao glavna karika koja je povezivala moćne, ali skeptički nastrojene njemačke industrijalce, industrijske magnate Rura sa najvećim inostranim finansijerima, pogotovo lordom Montaguom Normanom.

Hitlerov bankar Hjalmar Schacht i guverner Bank of England, Norman Montagu 

       U tom trenutku je politika Velike Britanije bila okrenuta stvaranju "Projekta Hitler", vrlo dobro shvatajući kuda će na kraju krajeva biti usmjerene njegove geopolitičke i vojne težnje. Gotovo pola vijeka kasnije pukovnik Dejvid Stirling, koji je stvorio britansku elitnu "Specijalnu vazdušno-desantnu službu", u privatnom razgovoru primjećuje: „Najveću grešku nas, Britanaca, predstavlja to što smo smatrali kako ćemo uspjeti da nahuškamo imperiju Nijemaca na imperiju Rusa, kako bi međusobno iskrvarile".
       U Velikoj Britaniji je podrška Hitleru pružana na najvišoj razini. U tome je učestvovao ne samo predsjednik vlade Velike Britanije Nevil Čemberlen, neslavno poznat po „minhenskom sporazumu" iz 1938. godine kojim je Hitlerovim armijama omogućeno da krenu na istok u Sudetsku oblast. Među bliskim savjetnicima Nevila Čemberlena bio je i Filip Ker (koji je potom postao lord Lotijan), jedan od učesnika već spominjanog „Okruglog stola" Sesila Roudsa. Hitlera su podržavali Lotijan, jedan od predstavnika neslavno poznate „klivdenske klike" kao i lord Biverbruk, izuzetno uticajan novinski magnat Velike Britanije koji je kontrolisao izdavanje tiražnih listova „Dejli ekspres" i „Ivning standard". Ipak je najuticajniji Hitlerov pristalica u Velikoj Britaniji u tom trenutku verovatno bio Edvard VIII, kralj Engleske.

Iskusni Robert Marfi i mladi Adolf Hitler

       Malo je vjerovatno da pojedine uticajne figure američkog establišmenta nisu shvatale koji je cilj Hitlerove partije. Najviši krugovi Vol strita i Stejt Departmenta SAD bili su od samog početka dobro obaviješteni. Robert Marfi, koji se nalazio u Minhenu u skladu sa versajskim uslovima okupacije Njemačke i koji je u posleratno doba postao središnja figura Bilderberškog Kluba, još prije zlosrećnog minhenskog "Pivničkog puča" iz 1923. godine lično se sretao sa mladim Hitlerom uz posredovanje generala Eriha Ludendorfa.
       Marfi, koji je u vrijeme Prvog svetskog rata službovao u Bernu i bio potčinjen Alenu Dalesu, prikupljajući obaveštajne podatke o Njemačkom rajhu, boravio je u Minhenu zajedno sa drugim uticajnim američkim predstavnikom Trumanom Smitom, službenikom američke obavještajne službe u Njemačkoj.
       Kasnije se Truman Smit u uspomenama prisjećao svog dolaska u Minhen krajem 1922. godine: „Mnogo sam razgovarao o nacionalsocijalizmu sa našim konzulom u Minhenu Robertom Marfijem (koji se kasnije istakao kao američki ambasador), sa generalom Erihom Ludendorfom, sa krunskim princem Ruprehtom Bavarskim i sa Alfredom Rozenbergom. Poslednji je kasnije počeo da određuje političku ideologiju nacističke partije. Tokom tog boravka sam se često susretao sa Ernestom ("Pucijem") Hanfštenglom, potomkom poznate minhenske umjetničke porodice. Puci je završio Harvard i potom kod Hitlera počeo da rukovodi odnosima s inostranom štampom... Moj razgovor sa Hitlerom je potrajao nekoliko sati. Iz dnevnika koji sam u Minhenu vodio vidi se da sam bio zapanjen njegovom ličnošću i smatrao da će odigrati važnu ulogu u politici Njemačke".
       Truman Smit je u izvještaju vašingtonskom rukovodstvu iz novembra 1922. godine dao sljedeće preporuke u vezi Hitlerove grupice. Govoreći o Hitleru, tvrdio je:
       "Njegov osnovni cilj je pobjeda nad marksizmom i obezbjeđivanje podrške trudbenika nacionalističkim idealima države i vlasništva. Sukob partijskih interesa pokazao je nemogućnost Njemačke da se reši sadašnjih poteškoća putem demokratije. Njegov pokret teži uspostavljanju nacionalne diktature vanparlamentarnim sredstvima. On će po dolasku na vlast tražiti da se zahtjevi u pogledu reparacija smanje na realističnu brojku, ali će se posle toga obavezati da isplati dogovoreni iznos do poslednjeg pfeniga, proglasivši to pitanjem nacionalne časti. Da bi taj zadatak ostvario, diktatoru je neophodno da uvede sistem sveopšteg servisiranja reparacionih otplata i obezbijedi da ga podrže sve snage u državi. Njegovu vlast tokom izvršavanja reparacionih obaveza ne treba da ograničava bilo kakva zakonodavna ili narodna skupština..."
       Kako bi kolegama iz vašingtonske Uprave vojne obavještajne službe bliže objasnio smisao svog prijedloga, Smit je dodao ocenu Hitlerove ličnosti:
       U privatnom razgovoru se pokazao kao snažan i logičan govornik, što u spoju s otvorenošću fanatika ostavlja jako dubok utisak na neutralno nastrojenog slušaoca".

Čovjek odluke Alfred Rozenberg

Adolf Hitler i Alfred Rosenberg u Cirihu još 1923 godine odakle su se, prema prema podacima do kojih su dosšli Antoni Kejv i Čarls Mekdonald, autori knjige "A Field of Red: The Communist International and the Coming of World War II" (1981, str. 245-246)"  u Njemačku vratili "parobrodom čiji je prtljažnik bio krcat švicarskim francima i američkim dolarima"

       Već u kasnu jesen 1931. godine na željezničku stanicu Liverpul Strit u Londonu, stiže čovjek iz Njemačke. Zove se Alfred Rozenberg. Rozenberg se sreće sa glavnim urednikom uticajnog londonskog „Tajmsa" Džefrijem Dosonom.
       „Tajms" u narednih nekoliko mjeseci pruža Hitlerovom pokretu neprocjenjivu pomoć u stvaranju pozitivne slike u očima svjetske javnosti. Međutim, najvažniji Rozenbergov susret tokom prve posjete Engleskoj 1931. godine postaje razgovor sa Montaguom Normanom, direktorom „Engleske Banke" i maltene najuticajnijim licem ondašnje svjetske finansijske zajednice.
       Po riječima njegovog ličnog sekretara, Norman je mrzio tri stvari: Francuze, katolike i Jevreje. Norman i Rozenberg su lako pronašli zajednički jezik. Rozenberga je Normanu predstavio Hjalmar Šaht. Šahta i Normana je već od prvog susreta 1924. godine vezivalo prijateljstvo koje je potrajalo sve do Normanove smrti 1945. godine.
       Rozenberg svoju sudbonosnu posjetu Londonu završava susretom sa prvim licem londonske „Šreder Banke", povezane sa njujorškom „Dž. G. Šreder Bankom" i sa kelnskom privatnom bankom „I.G. Štajn Banka" u vlasništvu barona Kurta fon Šredera. „Šreder Banku" je na sastanku sa Rozenbergom zastupao F. S. Tiarks, član uprave "Engleske Banke" i blizak prijatelj Montagua Normana.
       Kada su se posle 1931. godine baron fon Šreder i Hjalmar Šaht obratili vodećim industrijskim i finansijskim magnatima Njemačke tražeći podršku NSDAP'u, prvo pitanje uznemirenih i skeptički nastrojenih industrijalaca je glasilo:
       „Kako će međunarodna finansijska zajednica, i posebno Montagju Norman, primiti perspektivu njemačke vlade na čelu sa Hitlerom?"
       Da li je Norman spreman da u tom slučaju pomogne Njemačkoj kreditima?
      Upravo u trenutku kada je Hitlerova NSDAP na izborima 1930. godine dobila nešto manje od šest miliona glasova, međunarodna podrška Montagua Normana Diarksa i njihovih londonskih prijatelja imala je presudan značaj.
       Adolf Hitler, fon Papen i fon Šreder su 4. januara 1932. godine u kelnskoj vili barona Kurta fon Šredera sklopili tajni sporazum o finansiranju NSDAP'a, u to vreme praktično propale i opterećene ogromnim dugovima, sve dok Hitler nije preuzeo vlast. Do još jednog Hitlerovog susreta sa Francom fon Papenom dolazi u Šrederovoj kelnskoj vili 14. januara 1933. godine. Tada je konačno usaglašen plan svrgavanja Šlajherove vlade i obrazovanja desne koalicije.
       Adolf Hitler 30. januara 1933. godine postaje rajhskancelar.

 Franz von Papen, kao član prvog Hitlerovog kabineta 1933 godine

      Alfred Rozenberg je poslednji put posjetio London maja 1933. godine, tada već u svojstvu predstavnika nove Hitlerove vlade. Rozenberg se uputio neposredno na imanje Bakherst Park nedaleko od Eskota, koje je pripadalo ser Henriju Deterdingu, čelniku „Rojal dač šela" i maltene najuticajnijem biznismenu svijeta. Među njima je prema pisanju britanske štampe vođen topao i živ razgovor. Rozenberg se prvi put sreo sa Deterdingom još u vrijeme londonske posjete 1931. godine. „Rojal dač šel" je održavao izuzetno tijesne veze i obezbjeđivao podršku njemačkoj NSDAP.
       Premda su pojedinosti držane u tajnosti, pouzdani britanski izvori tog vremena tvrde da je Deterding pružio znatnu finansijsku podršku „Projektu Hitler" u najvažnijoj početnoj etapi njegovog sprovođenja. 

Ja tebi, ti meni

       "Engleska Banka" je ispoljila tvrdoglavost, ne davši Njemačkoj ni pfenig kredita u kritičnom razdoblju 1931. godine, samim tim izazvavši bankarsku krizu i rast nezaposlenosti, bez čega nema ni govora o očajničkim alternativama poput Hitlerovog dolaska na vlast u Njemačkoj, a čim je početkom 1933. godine Hitler prigrabio vlast, isti Montagu Norman je sa sramnom prenagljenošću nagradio Hitlerovu vladu, odobrivši joj životno potreban kredit „Engleske Banke". Norman je specijalno posjetio Berlin u maju 1934. godine kako bi dogovorio tajnu finansijsku podršku novom režimu.
       Hitler je Normanu uzvratio ljubaznost imenovanjem njegovog bliskog prijatelja Šahta za ministra privrede i predsjednika "Rajhsbanke". 

 Bliski prijatelji Hjalmar Schacht i Norman Montagu

         Šaht je na posljednjem položaju ostao sve do 1939. godine.

 Hajlmar Schacht na suđenju u Ninbergu je oslobođen a 1953 je osnovao i vodio banku
"Deutsche Außenhandelsbank Schacht & Co"

 

 Autor: Vilijam F. Engdal