Rodbinske veze Srpskog i Osmanskog dvora, preuzeto sa FB profila Nezir Al Faruk

Rodbinske veze Srpskog i Osmanskog dvora

Autor/ica: Nezir Al Faruk u Četvrtak, Decembar 3, 2009 u 1:03poslije podne ·

Medju mnogim tajnama, koje su Srbi vijekovima skrivali kao zmija noge, bila je i ona o Kosovskoj bitci i rodbinskom prijateljstvu izmedju Srpskog i Osmanskog dvora.
Srbima treba odati svjetski primat u krivotvorenju istorijskih cinjenica i izmisljanju mitova.
Oni su medju rijetkim narodima na svijetu koji svoje poraze slave kao pobjede.
Bili su veliki prijatelji sa Osmanlijama s kojima su clanovi dinastije Hrabrenovica i Brankovica orodili.
Ovo je jos jedan dokaz i rodbinskim vezama izmedju Srpskog i Osmanskog plemstva

Samo sest mjeseci nakon Kosovske bitke, Lazareva udovica Kneginja Millica (u Srpskim legendama unaprijedjena u Caricu) po savjetu Patrijarha i cijelog Crkvenog Sabora, svestenih lica i cijelog svestenstva i plemstva dala je pristanak da se njena kcerka Olivera uda za Sultana Bajazita Prvog.
Tako su Murat Prvi i Despoat Lazar Lazarevic pod zemljom postali prijatelji, a na zemlji je Kneginja Milica postala punica sina od covjeka koji je izdao naredbu o pogubljenju njenog muza a Oliverin brat, novi Despot Stefan Lazarevic, sura sultana Bajazita Prvog.
    Bajazit i Olivera izrodili su tri sina: Sulejmana, Isu i Mehmeda (od Arapskog imena Muhammed). Samo jos da dodam da je Lazareva kcerka Vukosava bila udata za Milosa Kobilica a Mara za Vuka Brankovica.
    U prvoj bici sedam godina poslije Kosovskog boja koju je novi Sultam Bajazit I vodio kod Nikopolja protiv zapadnih krizarskih vojni pod zapovjednistvom, Ugarsko/Madjarskog Sigismunda (poznatog kao Zigmund) Osmanska vojska je bila pred velikim porazom. Tada je sa desnog boka Sultanu u pomoc pritekla Srpska vojska pod zapovjednistvom njegovog sure Despota Stefana Lazarevica.
    U odlucujucoj bitci koja se desila 28 Septembra 1396 godine kod Nikopolja Osmanlije su zahvaljujuci pomoci Srpske vojske poraz pretvorile u pobjedu i do nogu potukli krizarsku vojsku. Tako je sura krscanin spasio svog muslimanskog zeta protiv svojih krscana. Sultan Bajazit I jos jednom se nasao u velikoj nevolji jer je bio napadnut od silne Tatarske vojske kojom je zapovijedao cuveni Kan Timurtari/Timur.
   U odlucujucoj bici koja se odigrala na ravnici Chabikabad (Bos. Trstikovac kod Angore - danasnja Ankara) 27 Aprila 1402 godine opet je u pomoc zetu Bajazitu I u pomoc pritekao sura Despot Stefan Lazarevic s 10.000 Srpskih vojnika.
   Ovaj put sreca je suri i zetu okrenula ledja. Timur-Kan je pobijedio, glavnina Osmanske i Srpske vojske izginula a ostatak zarobljen ili se spasio bijegom.
   Medju zarobljenicima se nasao i Sultan Bajazit I.
   Da bi ga ponizio Timur je naredio da ga stave u zeljezni kavez i tako na kolima vozaju po Anadoliji da narod gleda svog Sultana. Bajazitova zena
    Olivera morala je gola posluzivati pijane Tatarske vojnike.
   Kad su doveli sultana Bajazita I da vidi u kakvom mu je polozaju supruga Olivera on je zbog ponizenja, tuge i prevelike boli udario glavom o zeljezni demir kaveza, razbio glavu i uskoro prosutog mozga izdahnuo 1403 godine. Nakon toga dogadjaja Timur je oslobodio Oliveru i ona se sa djecom sklonila na sigurno mjesto.Kada su se prilike malo smirile novi Sultan postao je Mehmedov sin i Bajazitov unuk Murat 2 (1421-1451).
   Smrcu Despota Stefana Lazarevica 1427 godine ugasila se loza Hrabrenovica. Tada je despotovinu naslijedio sin onog istog Vuka Brankovica koji je izdao Lazara na Kosovu, Djuradj Brankovic (1427-1456), unuk Mare, sestre despota Lazara Lazarevica.

Rodbinske veze Srpskog i Osmanskog dvora - 2 Dio

Autor/ica: Nezir Al Faruk u Četvrtak, Decembar 3, 2009 u 1:05poslije podne

Sultan Murat II ozenio se 1435 godine Djurdjevom kcerkom Marom nazvanom Amarisa. To mu je bila treca zena po redu a postala je maceha princu Mehmedu, buducem sultanu Mehmedu II Osvajacu (Tur. El Fatih – Osvajac).
Mehmed je 1451 godine zbacio oca s prijestolja a svoju macehu Maru uz bogate darove uputio njenom bratu u Srbiju.
Ona se u Srbiji nije dugo zadrzala pa se 1457 godine opet vratila u Tursku. Naselila se u malom selu Jezevo u Sv. Gori juzno od Strumickog Jezera . Bila je okruzena Srpskom vlastelom I monasima. Tu je, izmedju ostalih, razvila zivu politicku djelatnost.
Cesto je pozivana kao posrednik pri zakljucivanju raznih ugovora o miru ili nekim drugim vaznim pitanjima. Izdavanje povelje pecatila je pecatom svog pokojnog oca despota Djurdja Brankovica. Odrzavala je redovnu prepisku s Dubrovcanima koje je nazivala svojim dobrim I starim prijateljima. Za nju je poznati ceski istoricar Konstantin Jircek rekao da je hriscanima sluzila svom snagom. Patrijarsi carigradske patrijarsije (u cijem sastavu je od 1459 do 1557 godine bila I Pecka Patrijarsija) postavljani su I smenjivani pod njenim utjecajem.
Uz ime sultanije Mare vezan je I jedan dugo vodjeni spor sa Dubrovcanima oko zaostavstine njenog pokojnog oca despota Djurdja Brankovica koja je kao poklad bila pohranjena kod Dubrovackog vlastelina Marka Djoreva Gubcevica. Mara se 1459 godine obratila Dubrovcanima sa zahtjevom da joj predaju ocevu zaostavstinu koja pripada njoj I njenom slijepom bratu Grguru.
U ovaj spor umijesao se i sin Mehmeda II, novi sultan Bajazit II (1481-1512) pa je Mari I Grguru vracen samo manji dio oceve zaostavstine. Mara se kasnije zamonasila I umrla u dubokoj starosti 14 Septembra 1487 godine. Sahranjena je u manastiru Sv. Bogorodice u Kosinici kod Drame na podrucju starog Pangaja .

I na kraju da napomenem da ni Olivera ni Mara nisu mijenjale svoju pravoslavnu vjeru ili svoja pravoslavna imena niti je to od njih trazeno te da su na Osmanskom dvoru drzale pravoslavne monahe kao svoje isposnike.


Kompletno preuzeto sa FB profila Nezir Al Faruk